Verhaal van een vrijwilliger bij de Dierenambulance

Beste lezer,

Al een lange tijd was er de wens om bij de dierenambulance te gaan werken. Het leek mij als dierenliefhebber in hart en nieren, geweldig om dieren via deze weg te kunnen helpen en naar de juiste plek voor de juiste zorg te brengen.

Maar vanwege mijn jonge kinderen, waarvan 1 nog niet schoolgaand was, was dit lastig te realiseren. Nu zij sinds begin dit jaar ook naar school gaat, was de kans daar om de stap te zetten en me aan te melden als vrijwilligster bij de Dierenambulance!

Eerst was er nog wel wat twijfel, want:  kon ik als dierenliefhebber er wel tegen als het soms ook niet goed ging of afliep met een dier en was dit niet heel vaak het geval ?

In het vorige donateursboekje stond een stukje van iemand die nu mijn collega is, dat zij die twijfels ook had! Maar dit in de praktijk allemaal meeviel.

Dat was voor mij het laatste zetje om me aan te melden als vrijwilligster! En laat het nou zo zijn, dat toen ik de eerste keer meereed met de ambulance, ik naast haar zat.. Leuk toch!?

Inmiddels heb ik al een aantal mooie dingen meegemaakt tijdens het werken bij de dierenambulance. De mooiste had ik onlangs,  dat ging om een gezin zwanen. We kregen een melding dat er een zwanen familie langs het spoor liep. Eenmaal ter plaatse troffen we ze inderdaad aan. Vader, moeder en vijf jongen. Ze zaten op een plek die totaal ongeschikt was voor ze, met aan de ene kant het levensgevaarlijke spoor en aan de andere kant een bouwput. En in de verste verte geen water te bekennen.

Daarom zat er niets anders op, dan de familie zo snel en efficiënt mogelijk en met zo min mogelijk stress te vangen en elders uit te zetten op een meer veiligere en geschikte plek.

Met behulp een hele handige werknemer van prorail hebben we eerst de vader en moeder zwaan overmeesterd en in een speciale zwanentas geritst. Zodat ze veilig vervoerd kunnen worden.

We hadden het idee dat de kroost wel in de buurt zou blijven, maar niks was minder waar!... Zodra zij doorhadden dat dit toch even niet zo leuk was, nam er een de leiding en stapten de andere vier erachter aan. Zo de andere kant op, stelletje wijsneuzen!

Mijn collega’s waren nog bezig dus besloot ik er zelf maar achteraan te gaan voordat we ze kwijt zouden zijn. Een stukje verderop konden ik ze voorbij rennen en deels voor ze komen. Voordat ze onder de bosjes zouden schieten en het allemaal extra lastig zou worden.

Ik dacht, het is nu of niet en pakte wat ik pakken kon. Maar met vier van die grijze pluizenbollen waren mijn armen toch wel vol en kon de vijfde er helaas niet meer bij zonder de eersten te laten vallen.

Dus snel terug om hulp te halen! De werknemer van prorail kwam net aanlopen en ging op zoek naar de vijfde. Maar kon deze tot onze schrik niet meer vinden.

Op dat moment kwam mijn collega aanrijden die de ambulance verderop had opgehaald met het vijfde jong. Zij zag deze enkele meters verwijderd van een drukke weg en richting die weg lopen. En heeft de ambulance aan de kant gezet en dmv een sprintje een ongeluk kunnen voorkomen.

De complete zwanenfamilie vervolgens ingeladen en op zoek naar een geschiktere leefomgeving.

Toen we deze hadden gevonden ze daar vrij gelaten. En wat waren ze blij om weer in het water te zijn!

Een prachtig gezicht hoe ze tevreden weg zwommen in een rijtje!

En ik besefte op dat moment des te meer, dat dit een van de redenen was waarom ik het werk ben gaan doen.

We zijn nog hard op zoek naar nieuwe vrijwilligers, dus heb je een groot hart voor dieren en wat tijd over? Kom ons team versterken om samen dit prachtige werk te blijven doen!

 

Met vriendelijke groet,

Annemiek Janse de Jonge

(bijrijdster en chauffeur )